Andermans kinderen corrigeren
Ik heb een dochter, die zich overal tegenaan bemoeit. Ziet ze een meisje met mooi haar of een mooie jurk, dan zal ze niet nalaten het kind een compliment te maken. Maar ook als iets haar niet zint, dan kan jong én oud het van haar horen. Van volwassenen die voorpiepen in een rij waar zij ook in staat tot foutparkeerders of pesters. Dat is een heel mooie eigenschap, maar soms wordt het als heel irritant ervaren en niet zelden komt ze hierdoor in de problemen en wordt ze geconfronteerd met agressie.
Een mooie eigenschap of gevaarlijk?
Ik probeer haar hierin een beetje af te remmen, want het kan ook wel eens verkeerd aflopen. Maar aan de andere kant kan ik het haar niet kwalijk nemen. Ik ben namelijk precies hetzelfde. Ik ben nogal direct en maak van mijn hart geen moordkuil. Als ik je lief, leuk of mooi vind, dan zal je dat aan mij merken. Als ik het niet met je eens ben, dan hoor je dat ook van mij. Ik zal nooit voorbij fietsen als ik een kind op straat gepest zie worden. Dan krijgen de pesters de wind van voren. Maar ik bemoei me er ook mee als een kind loopt te mamamamamamamama-en als deze moeder met mij staat te praten. Ik wijs ze er dan heel liefdevol op dat ik even met hun moeder aan het praten ben. Vaak zijn moeders doof geworden voor het trekken van de aandacht van hun kind omdat het zo vaak gebeurt.
Of als ik bijvoorbeeld iets zie gebeuren op het schoolplein, waarvan ik vind dat het niet door de beugel kan. Ook al staat de ouder in de buurt. Of dat wordt geapprecieerd, is maar de vraag natuurlijk. Ik heb er wel eens een opmerking over gekregen en mijn reactie was toen: “als jij er zelf niets over zegt, dan doe ik het”.
Andermans kinderen corrigeren irritant?
Het kan als irritant worden ervaren, maar interesseert me dat werkelijk?
Niet meer reageren, betekent voor mij het begin van de vervlakking in de maatschappij. We worden “bang” om onze mond open te doen wanneer we iets zien gebeuren en laten het maar gaan. “Het is niet mijn kind”, wordt er vaak gedacht. En het begint bij kinderen, maar dit gaat natuurlijk verder. We stappen buiten onze eigen voordeur en verdwijnen in onze jas. Ogen op de weg vooruit. Vooral niet kijken naar andere mensen, want dat is eng. Heeft iemand hulp nodig, dan kijken we eerst of iemand anders dichterbij in de buurt is. En confrontaties gaan we vooral uit de weg.
Het is dus iets dat in mij zit en blijkbaar geef ik dit door aan mijn dochter. We kunnen allebei heel slecht tegen onrecht en voelen het als onze taak om daar iets aan te doen of op te reageren.
En jij? Corrigeer jij wel eens andermans kinderen?
- Trots de geboorte aankondigen met een geboortebord - 17 oktober 2023
- Wat jij wilt weten over babyzwemmen - 26 mei 2023
- Klusjes voor kinderen: huishoudelijke taken per leeftijd - 25 mei 2023
